وطن یا هموطن؟
پنجشنبه، 23 فروردین 1386
مدتی است که به این فکر می کنم با بالا گرفتن بحث ملیت و اقوام مختلف ایرانی و مسئله تجزیه ایران اگر روزی روزگاری این اتفاق بخواد بیفته به چه شکلی پیش میاد؟ با جنگ وخونریزی ؟ با دخالت قدرتهای خارجی؟ یا با انتخابات آزاد؟
قبلا یه حس بدی نسبت به این مسئله داشتم. یه جور تعصب. زیاد ایرانِ من ایرانِ من می کردم. اما الان یه کمی با دید بازتری نگاه می کنم. مگر ایران غیر از مردمشه؟ مگر نه اینکه هر کشوری بوسیله مردمش ساخته میشه و رشد میکنه ، یا پیشرفت و پسرفت می کنه ؟ مگر منی که می گم ایران رو دوست دارم نقشه ایران روی کره زمین رو دوست دارم؟ یا کوه ها و دریاهاش؟ یا وقتی می گم تهران رو دوست دارم اگر این شهر خالی از سکنه بشه باز هم دوستش دارم؟ مسلماً ایران رو بخاطر آدمهاش دوست دارم. پس چطور می تونم تعداد زیادی از همون آدمها رو نادیده بگیرم؟ به نظرم آدمها مهم تر از خط و خطوط جغرافیایی هستن. منظورم این نیست که جهان وطنی فکر می کنم. اصلا و ابدا ! اگر ایران محدود بشه به همین یه وجب خاک دامنه دماوند من باز هم ایرانی خواهم بود. جایی که دنیا اومدم و توش بزرگ شدم و فرهنگ مردمانش رو یاد گرفتم و باهاش زندگی می کنم. ولی اگر هموطنهای من بخوان یه کشور دیگه برای خودشون داشته باشن و بخوان که ایرانی نباشن ما کی هستیم که خواسته اونها رو نادیده بگیریم؟
قبلا یه حس بدی نسبت به این مسئله داشتم. یه جور تعصب. زیاد ایرانِ من ایرانِ من می کردم. اما الان یه کمی با دید بازتری نگاه می کنم. مگر ایران غیر از مردمشه؟ مگر نه اینکه هر کشوری بوسیله مردمش ساخته میشه و رشد میکنه ، یا پیشرفت و پسرفت می کنه ؟ مگر منی که می گم ایران رو دوست دارم نقشه ایران روی کره زمین رو دوست دارم؟ یا کوه ها و دریاهاش؟ یا وقتی می گم تهران رو دوست دارم اگر این شهر خالی از سکنه بشه باز هم دوستش دارم؟ مسلماً ایران رو بخاطر آدمهاش دوست دارم. پس چطور می تونم تعداد زیادی از همون آدمها رو نادیده بگیرم؟ به نظرم آدمها مهم تر از خط و خطوط جغرافیایی هستن. منظورم این نیست که جهان وطنی فکر می کنم. اصلا و ابدا ! اگر ایران محدود بشه به همین یه وجب خاک دامنه دماوند من باز هم ایرانی خواهم بود. جایی که دنیا اومدم و توش بزرگ شدم و فرهنگ مردمانش رو یاد گرفتم و باهاش زندگی می کنم. ولی اگر هموطنهای من بخوان یه کشور دیگه برای خودشون داشته باشن و بخوان که ایرانی نباشن ما کی هستیم که خواسته اونها رو نادیده بگیریم؟
اما
دلم میخواد اگر قراره جدایی باشه این کار اولاً بدون جنگ و خونریزی صورت بگیره و ثانیاً غالب مردم استانهای تجزیه طلب راغب به این کار باشن یعنی در یک رفراندوم شرکت کنن مثل مونته نگرو که این اتفاق افتاد بدون اینکه جنگی در بگیره. نه اینکه یه مشت آدم فرصت طلب و قدرت طلب و شهرت طلب در آمریکا و اروپا بشینن و با استفاده از تئوری های احمقانه افرادی مثل پورپیرار برای مردم نسخه بپیچن و بین قومیتها جدایی بندازن تا بعد از جدا شدن و تشکیل یه کشور تازه مثلاً بشن رییس جمهور. کاش روزی در ایران انتخابات آزاد برگزار بشه تا مردم بتونن به جدایی رای آری یا خیر بدن.
راستی اگر یه روز تو ایران اینقدر آزادی وجود داشته باشه که همچین انتخاباتی برگزار بشه آیا باز هم کسی پیدا میشه که یک کشور بزرگ و نیرومند و مهمتر از همه دموکراتیک رو رها کنه و بره تو یک کشور تازه تاسیس و کوچک زندگی کنه یا در مورد آذربایجان کسی راضی میشه از یک کشور دموکراتیک بره زیر دست الهام علی اف ؟
به نظر شما بهترین حالت چی می تونه باشه ؟
جواب من: فدرالیسم که البته برای ما رنگ رویا به خودش گرفته.
دلم میخواد اگر قراره جدایی باشه این کار اولاً بدون جنگ و خونریزی صورت بگیره و ثانیاً غالب مردم استانهای تجزیه طلب راغب به این کار باشن یعنی در یک رفراندوم شرکت کنن مثل مونته نگرو که این اتفاق افتاد بدون اینکه جنگی در بگیره. نه اینکه یه مشت آدم فرصت طلب و قدرت طلب و شهرت طلب در آمریکا و اروپا بشینن و با استفاده از تئوری های احمقانه افرادی مثل پورپیرار برای مردم نسخه بپیچن و بین قومیتها جدایی بندازن تا بعد از جدا شدن و تشکیل یه کشور تازه مثلاً بشن رییس جمهور. کاش روزی در ایران انتخابات آزاد برگزار بشه تا مردم بتونن به جدایی رای آری یا خیر بدن.
راستی اگر یه روز تو ایران اینقدر آزادی وجود داشته باشه که همچین انتخاباتی برگزار بشه آیا باز هم کسی پیدا میشه که یک کشور بزرگ و نیرومند و مهمتر از همه دموکراتیک رو رها کنه و بره تو یک کشور تازه تاسیس و کوچک زندگی کنه یا در مورد آذربایجان کسی راضی میشه از یک کشور دموکراتیک بره زیر دست الهام علی اف ؟
به نظر شما بهترین حالت چی می تونه باشه ؟
جواب من: فدرالیسم که البته برای ما رنگ رویا به خودش گرفته.
|